Help, een compliment!

Telkens als iemand me een compliment geeft, reageer ik als een schizofrene junk.

Sowieso boor ik mezelf na een compliment compleet de grond in. Zegt collega S. weg te zijn van m’n leren broek, wijs ik haar er meteen op dat dat niet waar is. Want A. er zit een gat in, B. hij zit veel te strak, C. ik heb er een fat ass in en D. mijn schoenen matchen er totáál niet bij. Zowel de collega in kwestie als ik lopen allebei teleurgesteld weg. Want ik heb zomaar m’n vuile was buiten gehangen en ik heb haar compliment volledig verkracht. Doodleuk minpunten erop los gebruld die collega S. nota bene nog niet eens waren opgevallen. Why!

Verder ben ik een prof in prijzen of namen noemen. Niet chic aangezien ik alleen maar koopjes scoor. En áls ik dan een compliment ontvang over een niet-koopje, neem m’n YSL-pumps, weet ik het ook weer te verpesten. ‘Jeetje, mooie pumps Jamie!’ ‘YSL, maar ze lopen niet lekker. Hou het maar een uur erop vol. Waardeloos!’ Nog voordat iemand zijn zin heeft afgemaakt roep ik al: ‘WAS IN DE SALE’. Zo heb ik nog twintig voorbeelden waarvan een selectie:

(de lelijke kant van het verhaal)
‘Wat heb je een mooie haarkleur, staat je echt heel goed.’
‘Ja vind je? Ik heb mega-uitgroei hoor. Hier moet je zien. Landingsbaan!’

(ongevraagd de prijs noemen)
‘Leuk Jamie, dat truitje wat je aan hebt. Dat is nu echt in hè?’
‘Oh, echt? Gewoon gekocht bij de Primark. 10 euro!’

(prijs noemen + onzeker doen + teveel praten)
‘Wauw Jamie, alweer je derde Stella bag! Mooi is-ie.’
‘Vijftig procent korting, kon het niet laten. Ik twijfelde over de kleur. Het leek oranje, maar ik was al een tijdje op zoek naar bruin. Dit neigt toch meer naar oranje. Minder dus. Maar ja, hij was voor de helft van de prijs, dus wat dat betreft een koopje. Dan neem ik de kleur ook wel voor lief. Wat jij?’

(Adresjes onthullen die je eigenlijk voor jezelf wilde houden, terwijl niemand erom vraagt. Nota bene drie stuks.)
‘Leuk die vaas. Staat erg goed bij die bloemen.’
‘Loods 5. Of was het toch de Woonfabriek? Oh nee, het was Dille & Kamille!’

(Het niet geloven)
‘Wat heb je je ogen vandaag mooi opgemaakt!’
‘Huh, echt?’

(Compliment is way too cool met dichtklappen als resultaat. Kei-onbeleefd!)
‘Zo lijk je echt op Beyoncé!’
(…)

Ik legde m’n complimentenprobleem neer bij troubleshooters. Ik kreeg het advies het gewoon te houden bij ‘dank je’. Daarnaast werd het me afgeraden te blèren dat het item/product/kledingstuk in de sale is. ‘Maakt je zo goedkoop en onzeker. Gewoon knikken en dank je zeggen.’ Maar ook die tip loopt regelmatig in de soep. ‘Leuk jasje!’ ‘Dank je’, zeg ik dan. Daarop volgt een stilte die ik plots als pijnlijk ervaar, wat toch leidt tot een lichte paniekaanval. ‘Gewoon een H&M’tje.’ Niemand vraagt erom! En hoezo ‘gewoon’ een H&M’tje? Er is níéts mis met de Hennes!

Ik sta aanstaande zaterdag, nationale complimentendag, niet voor mezelf in. Maar ik beloof vast te oefenen. ‘Dank je.’ ‘Dank je. Was in de sale.’ ‘Dank je.’