What happens in Lugano, stays in Lugano

De avond eindigt pas zeven uur ’s ochtends met een bord vol spaghetti. Terug naar het begin.

Een uur: Alejandro wacht op ons om naar de club te gaan. Jawel, de barman. Alejandro is niet zijn echte naam, maar vinden wij makkelijker. Evenals lollig. Dit na twee wijn en een shot rode vodka. De wereld oogt dan ook al een stuk fraaier.

Twee uur: in de club. De goudkleurige pilaren, luipaardprint banken en tijgerprint stoelen verraden dat deze club zo fout is, dat het goed zit. Goed fout. Bovendien doet het foute overhemd van Alejandro dat geknoopt is tot ongeveer zijn navel ook weinig goeds. Om ‘t maar niet te hebben over zijn pet a la YMCA.

Vier uur: honderd procent lam, als gevolg van gigantisch veel rondjes tequila. We staan op het punt de Macarena cool te vinden en bij de eerste klanken van ‘Alors on danse’ hebben we het niet meer. Bij ‘Grease Lightning’ kun je ons wegdragen.

De club zit vol lelijk volk dat van dansen geen pap heeft gegeten. Hilarisch. Om vijf uur komt Mariluz (uiteraard ook niet haar echte naam) binnen, ons barvrouwtje. Hoe braaf Mariluz altijd lijkt, laat ze ons flink schrikken door ons te begroeten met een hevige zoen. Vol op de mond. Een voltreffer. Mariluz is geen Mariluz meer, maar neigt eerder naar een Paris (als in: Hilton). Ook Manuel joined, die vertelt dat hij ons tof vindt. Tof in de zin van gezellig aangezien zijn opmerking. ‘You’re nice girls! Not nice for sex, but you know, nice!” Duidelijk.

Zes uur: we krijgen een lift. De ene helft van de meiden in een taxi en de andere helft in een Audi TT – wat hier in Lugano een van de mindere auto’s is. Kun je nagaan. Een Turkse vriend van Alejandro brengt ons naar onze vaste bar. Ik voel me VIP, want voor ons zevenen wordt de bar speciaal after hours geopend. Dacht ik bijna nuchter te zijn, vind ik mezelf wederom met een glas wijn in m’n hand. Het engeltje op mijn schouder herinnert me eraan dat door elkaar drinken nauwelijks goed afloopt. Het duiveltje daarentegen vindt het prachtig.

Zeven uur: inmiddels is ‘t al licht. Twee Turkse jongens, oftewel onze nieuwe Lugano vrienden, melden dat ze aan het einde van de straat een restaurant hebben. Vriendinnen Mel en Steef komen erachter dat ze vloeiend Turks kunnen. Ik gooi mijn Spaans erin om met barman Ale te kunnen communiceren en gelukkig kan een van de Turken Engels, wat uniek is in Lugano. “You want spaghetti?” “Si!” Een topplan. Met de Audi TT rijden we twee minuten verder naar hun restaurant. “Are you gonna help me with the spaghetti carbonara?” “Of course!”, zeg ik.

Thank God voor de Turken, die indirect ervoor zorgden we geen kater hebben. Geen brakke bolletjes en de mascara zit er nog goed op. De avond lijkt non wild te zijn verlopen.

Echter bewijzen de volgende dag onze foto’s anders. We deden een ‘Hangover’, like the movie. Hihi, what happens in Lugano, stays in Lugano.